Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2015

Εσύ τελικά είσαι εγώ ή εγώ τόσο καιρό νόμιζα πως είμαι κάποιος άλλος;

Εσύ τελικά είσαι εγώ ή εγώ τόσο καιρό νόμιζα πως είμαι κάποιος άλλος;

Μπήκε λοιπόν και το φθινόπωρο και μαζί του μας κουβάλησε και την μελαγχολία, την αναδρομή των σκέψεων , τις φιλοσοφικές αναζητήσεις , τις υπαρξιακές αναζητήσεις και γενικότερα τα τρελά παιχνίδια που μπορεί να κάνει ο νους πίσω από τα θολωμένα τζάμια που αφήνει η βροχή σε συνδυασμό με τον αναστεναγμό της ψυχής.
Άραγε ξέρουμε ποιοι πραγματικά είμαστε; Μπορούμε οι ίδιοι να περιγράψουμε τον εαυτό μας, τα πραγματικά μας θέλω , τα πιστεύω μας και γενικότερα να ξεκολλήσουμε από το υποσυνείδητό μας το πως θέλουν οι άλλοι να είμαστε και να βαδίσουμε στο δρόμο  που εμείς θέλουμε και όχι σ αυτόν που η κοινωνία , οι προκαταλήψεις  ή τα θέλω των γονιών μας ,  μας επιβάλλουν υποσυνείδητα από την παιδική μας ή  καλύτερα θα  πω την βρεφική μας ηλικία;
Μια ολόκληρη ζωή γυρεύουμε τον εαυτό μας μέσα από τους άλλους Σε όλες μας τις επαφές, γυρεύουμε τον εαυτό μας εκφράζοντας τον. Αλλά ελάχιστοι άνθρωποι γύρω μας είναι ικανοί να αντικατοπτρίσουν την ψυχή μας, να μας δουν όπως δεν είμαστε, όπως δεν εκφραζόμαστε. Μια ολόκληρη ζωή γυρεύουμε τον εαυτό μας μέσα από τους άλλους γιατί στην πραγματικότητα είμαστε οι άλλοι! Ο στόχος μας είναι πάντα ο ίδιος σε όλες μας τις εκδηλώσεις : Στον έρωτα, στη φιλία, στην τέχνη, στη δημιουργία ! Μια ολόκληρη ζωή εμποδιζόμαστε από το νου για να εκφράσουμε τον πραγματικό μας εαυτό.
Πόσες ώρες της ημέρας είμαστε άραγε αληθινοί; πόσους μήνες τον χρόνο βλέπουμε το εγώ μας μέσα στον καθρέφτη; Πόσα χρόνια άραγε από την ζωή μας ζούμε πραγματικά και πόσα άραγε να υποκρινόμαστε σκηνές από την ταινία της ζωής μας ή να κουνιόμαστε σαν καλοκαρδισμένες μαριονέτες σε ρυθμούς που οι άλλοι μας επιβάλλουν;

 Ο δρόμος της αναζήτησης του εαυτού μας είναι ανηφορικός. Κάποιοι τον κοιτάζουν από μακριά και δεν μπαίνουν στην διαδικασία να κουραστούν για να φτάσουν στην κορυφή. Κάποιοι άλλοι πάλι ξεκινούν και στη μέση της διαδρομής επιστρέφουν πίσω. Κάποιοι άλλοι κουράζονται από την ανηφορική της πορεία  και κάνουν συχνές στάσεις  πίνοντας μία γουλιά νερό στα καλόφημα "μαγαζιά" με ονομασίες όπως "Η θεραπεία Gestalt" ,"Συστημική Ψυχοθεραπεία", " Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία" και πολλά άλλα πολυσύχναστα "μαγαζιά" και μετά απο αυτά  ίσως κάποια στιγμή φτάσουν στην κορυφή. Τέλος είναι και κάποιοι άλλοι που τους λένε τρελούς και παράλογους, ειλικρινείς και πολλές φορές και αγενείς, που δεν κρύβονται πίσω από το make up των προκαταλήψεων της κοινωνίας και δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό σε όλους. Αυτοί οι τελευταίοι κάποια στιγμή φτάνουν πολύ κουρασμένοι στην κορυφή αλλά τους ξεκουράζει, τους γαληνεύει και τους μαγεύει  η θέα του εαυτού τους.
Ποιοι είναι άραγε πιο ευτυχισμένοι από όλους αυτούς που αναφέραμε παραπάνω; Πολλές φορές η κόντρα στο κατεστημένο δημιουργεί προκατάληψη  από τον περίγυρο και ταμπέλες. Ενώ άλλες φορές το να παρασύρεσαι με το ποτάμι είναι πιο ασφαλές γιατί   ξέρεις ότι θα καταλήξεις  σίγουρα και εσύ στη θάλασσα μαζί με τους άλλους που τους μοιάζεις  και το αίσθημα αυτό σου προκαλεί ασφάλεια και πολλές φορές το μεταφράζεις και ευτυχία.
Υποκειμενικό λοιπόν για τον καθένα μας το εάν είναι βοηθητικό να γνωρίσουμε τον εαυτό μας  ή εάν είναι καλύτερο να νομίζουμε ότι τον ξέρουμε. Ο καθένας δρα σύμφωνα με τις δυνάμεις του και με τα θέλω του. Κλείνοντας θα αναφερθώ σε μια πολύ αγαπημένη μου έκφραση δίνοντας σας το ερέθισμα για σκέψη "Να κοιτάς εκεί που θέλεις να πας γιατί αλλιώς θα πάς εκεί που κοιτάς".

Καλό  Βράδυ
Παναγου Κατερίνα




Διάβασε περισσότερα...
 

mama kai syzygos Copyright © 2009 Girlymagz is Designed by Bie Girl Vector by Ipietoon